De impact van mijn eigen jeugd.
Over mij
Ik dacht als ik later kinderen krijg ik de opvoeding anders zou doen!!
Mijn jeugd is niet gemakkelijk geweest. Ik heb me altijd anders gevoeld, ik dacht anders en voelde me niet begrepen. Ik had het moeilijk op school omdat ik me suf piekerde wat de ander niet zou denken, ik paste me aan zodat de ander mij aardig zou vinden.
Als ik in de klas een vraag wilde stellen was ik bang dat ze me dom vonden. Als we toetsen kregen had ik al dagen buikpijn, ik was bang voor een slecht punt.
Deze onzekerheid heeft me vaak (ook in mijn volwassen leven) in de weg gezeten.
Toen mijn oudste naar school mocht werd mij al snel duidelijk dat ik niet alles in de hand had. Een soort van controle op… Nu weet ik dat controle niet bestaat. (En jij gaat daar ook nog achter komen.) Maar toen voelde ik me hierdoor een slechte moeder. Vooral de machteloosheid hakte er in.
Hij vond school niet leuk! Ik bracht hem en de juf moest hem op schoot houden, hij huilde en wilde achter mij aan. Na 5 a 10 min was het altijd al weer goed en hij speelde dan wel met de andere kinderen. In groep 3 en 4 had hij veel moeite met stil zitten en concentreren, daardoor moest hij vaak op de gang zitten. School was stom, zo kwam hij vaak boos uit school. Ik moest dan op gesprek komen en werd hier opnieuw onzeker over. Thuis kwam er vaak een lading frustratie uit wat hij op school had opgebouwd. Boos, niet luisteren, schoppen, slaan schreeuwen. Ik had er weinig grip op. Op school werd gevraagd hoe hij thuis was…. Misschien was het wel onhandelbaar, maar achter dat gedrag zat een enorm zacht en lief kind.
Maar dat leek niemand te zien. Er werd alleen maar ingezet op dat gedrag. Niet op waarom het zo was!! Het leek wel of ik een andere taal sprak niemand wilde weten waarom en vertelde mij dat ik veel strenger moest zijn! Iedereen had wel tips hoe ik het moest doen. Tips die dus echt niet werkten. Maar niemand zag mij en ons kind. Hierdoor was ik onzeker kan ik wel een kind opvoeden dacht ik dan. Ik wilde zo graag dat hij zich begrepen voelde en het leuk had op school, en dat er gezien werd dat hij lief , behulpzaam, sociaal, rechtvaardig, attent is. En ik niet alleen maar te horen kreeg dat hij druk is niet stil kan zitten, en het automatiseren maar niet wil lukken.
Ik ben op zoek gegaan naar hulp. Daar werd meteen gevraagd hoe mijn jeugd was geweest, waar ik op antwoordde dat dat echt los stond van mijn kind. Ik deed echt alles maar dan ook alles om dat te verbergen en mijn kind dat niet kon weten.
Toch stapte ik in het traject omdat ik het echt anders wilde. Ik voelde me zo slecht en niet begrepen, ik was er klaar mee me zo te voelen. Het was zwaar voor mij, maar het werd me snel duidelijk dat er veel situaties uit mijn jeugd zich herhaalden bij onze zoon. Zo bizar hoe je je eigen patronen onbewust (want je denkt het anders te doen) doorgeeft aan je kinderen. Ik wilde er steeds meer en meer over weten.
Typisch Karin is dat… 
-
Ik vroeger vooral normaal wilde doen (zijn) en nu het liefst buiten de lijntjes kleur.
Hiermee kijk ik naar mogelijkheden, wat kan er wel.
- Wandel ik elke dag weer of geen weer een uur door het bos met onze Boxador. Boxer x Labrador. Dat deze mix echt bij ons hoort, lekker gek doen en rust op zijn tijd.
-
Ik wandelen ervaar als mediteren, mijn hoofd is daarna lekker opgeruimd. Mochten er dan ideeën opkomen, spreek ik ze altijd in op mijn telefoon zodat ik ze niet vergeet.
- Ik van hardlopen hou, maar er moet wel een wedstrijd op de planning staan omdat ik anders “morgen” pas ga trainen. Ik ook altijd onderweg bedenk “tot het einde van die straat daar mag ik weer een minuutje wandelen” maar als ik daar ben altijd verder loop.
Mijn visie:
Doordat ik tijdens coaching en cursussen over het brein, therapie en opleidingen er achter kwam dat mijn brein alles aan elkaar koppelt, “associeert” (dat doet niet iedereen.) En dus verbanden legde met alles wat ik zie, hoor en voel. Begreep ik wat er steeds gebeurde. Als er gedoe was dacht ik dat ik het niet goed had gedaan, en ook meteen moest oplossen wat er aan de had was. Ik merkte waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Zo viel alles op zijn plek!!
Nu ik me bewust ben van mijn eigen pijn en verlangens uit mijn jeugd, en die doorgaf tijdens de opvoeding (de innerlijke stemmetjes), doe ik het wel goed, wat zullen anderen wel niet denken, enz. kan ik het moeilijke gedrag van mijn kind begrijpen en is het zelfs logisch. Het is een soort van vertalen van gedrag.
Ik reageerde op mijn kind vanuit angst en verlangens dat hij zich beter moest voelen dan ik, toen ik klein was! Pas toen ik mijn onzekerheid durfde aan te pakken en mij zelf hier in ontwikkelde door coaching, therapie, en opleidingen veranderde mijn gedrag. Mijn reactie op onze zoon werd meer vanuit begrip dan vanuit angst gegeven, waardoor hij ook anders reageerde. Zo kwamen we uit een vicieuze cirkel.
Doordat ik mezelf gegund heb hier naar te kijken (wat zeker niet makkelijk was) is het moeilijke gedrag heel veel minder geworden en als het er wel weer is, kan ik meteen zien dat het logisch is. En weet ik dat ik het zelf kan veranderen zodat het niet steeds erger wordt.
Ik gun jou en je kind iemand die je echt verstaat, die echt begrijpt wat er aan de hand is. Ook al denk je misschien dat je er alleen voor staat. Misschien schaam je je wel…. Neem toch maar gewoon contact op het zal je opluchten.
Lees hier meteen aan de slag of mijn aanbod: